Van wingewest naar windgewest?
Het zou toch niet? Maar het motiveert om door te zetten!
Als volksvertegenwoordiger krijg je met enige regelmaat een mail in de digitale bus, word je tijdens een wandeling met de hond aangesproken of moet je, zoals me vorige week gebeurde, volop in de remmen knijpen omdat er iemand uit zijn busje springt met de mededeling: “Most dizze week moar langs kommen.”
En de thema’s in veel reacties zijn terug te brengen tot eigenlijk één onderwerp namelijk de vraag hoe zorgen we nu en in de toekomst voor onze energie. Maar vooral hoe zorgt die oude energievoorziening voor problemen en hoe is die nieuwe energievoorziening dat als een steeds groter probleem in wording.
Ik weet nog goed dat we 50 jaar gas vierden. Het lijkt haast niet meer voor te stellen en terugkijkend is het eigenlijk bizar te noemen.
Met een tentoonstelling gas in glas in het Slochterbos, de onthulling van een monument op de A7 ter hoogte van het land van boer Boon en een bezoek van koningin Beatrix was het op 16 juni de meest bijzondere verjaardag die ik in jaren had gehad. Leerlingen van de basisscholen zongen een CD vol met liedjes als “Slochter gas, met jou is het gezellig in de klas…”, PostNL bracht een speciale serie zegels uit en in mijn boekenkast heb ik zeker twee boeken staan die vanwege dit jubileum zijn uitgebracht.
Inmiddels is die gezelligheid wel voorbij en zien we meer dan ooit de nadelige gevolgen van de gaswinning. En ondanks harde beloften, bestuurlijke afspraken en rapporten van ombudsman, kinderombudsvrouw en andere instanties…. echt vlotten wil het niet. “Vertrouwen op herstel en herstel van vertrouwen.” Dat werd het nieuwe credo. Maar het is en blijft in handelen tot nu toe voor veel inwoners in Midden-Groningen een lege huls.
De gevolgen daarvan werden me deze week weer goed duidelijk na een bezoek aan Overschild. Je moet wel een hele lange adem hebben om de strijd om heel simpel het terug krijgen van je eigen huis vol te houden. Je ziet een stenen muur in de rapporten, sterker nog er zitten scheuren in het metselwerk volgens hetzelfde rapport, maar je hebt volgens de deskundigen een houten schuur. Vanwege een uitblijvende indexatie krijg je sowieso al te maken met een forse rekening. Dat vertaalt zich in het niet terug kunnen bouwen van je bestaande huis. Je levert in en maakt extra kosten voor zaken waar jij niet om hebt gevraagd. Donderdag is er een begin gemaakt met het stellen van vragen. Een begin, want het snijdt me door de ziel wanneer ik hoor dat kinderen in een gesprek met hun moeder zeggen: “Doe maar een goedkopere, dan houden we geld over en kunnen we ons huis eerder bouwen.” Met de ervaringen van de NCG die ik nu heb gehoord is het nodig om weer bovenop dit dossier te zitten. Wat er nu allemaal gebeurt heeft met herstel van vertrouwen niets te maken.
Op de fiets terug naar huis had ik vanaf de brug over het Afwateringskanaal een mooi zicht op de supermaan. Met inmiddels een panoramisch zicht op de rode verlichting van de windmolens op de achtergrond. Windmolens die voor wat betreft de Eekerpolder in een door de hele gemeenteraad gesteunde motie. En het lijkt er ondanks de duidelijke stellingname van Midden-Groningen op dat we voor wat betreft die windmolens nog niet klaar zijn. Van wingewest naar windgewest. Het zou toch niet? Maar het motiveert om door te zetten!
Desnoods als Don Quichot. Waarbij ik ook even moet melden dat de ChristenUnie Tweede Kamerfractie sinds de laatste verkiezingen ook een Don heeft die ik nu al een topper vind.
Niels Joostens; 1 mei 2021
