Wie bij kan dragen, draagt bij.
En een gemeentelijke begroting die aan zijn grenzen zit.
Voor wie dat nodig heeft is er ondersteuning. Die ondersteuning is er vooral op gericht om iedereen zo goed mogelijk mee te kunnen laten doen aan de samenleving. Wie hulp nodig heeft kan rekenen op hulp. Zo denken we daar, gelukkig, bijna allemaal over in Nederland.
Toch is hulp niet gratis. Gemeenten zijn voor de zorgtaken in het sociaal domein steeds meer geld kwijt. Geld kunnen we maar één keer uitgeven en dat vraagt keuzes wanneer er onvoldoende is om alles te doen wat je graag zou willen.
Een van de onderdelen in de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) is het basistarief voor de huishoudelijke hulp. Dat tarief is 19 euro per maand, ongeacht het aantal uren hulp of inkomen dat je hebt.
Mooi voor de ontvangers van deze hulp, maar wel een steeds grotere belasting op de gemeentelijke financiën.
Raadsbreed ongemak.
In maart 2021 hebben we daarom raadsbreed een motie aangenomen om te zorgen voor een eerlijke verdeling van de lusten en de lasten. Wij vinden een basistarief niet uit te leggen en zien ook de negatieve effecten. Er wordt nu nog meer een beroep gedaan op hulp, -dit effect is deels te verklaren door de vergrijzing-, die daarom ook steeds meer kost.
Regeerakkoord op te lange termijn.
In het regeerakkoord is al wel besloten dat dit moet worden aangepakt omdat de ongewenste effecten voor de begroting van de gemeente groot zijn. Maar dat wordt pas in 2024 gerealiseerd. Dat duurt echt veel te lang. We hebben dan ook ingestemd met het hanteren van een inkomenstoets. Dat schuurt wel. We zien dat we daarmee ingaan tegen de wetgever, maar vinden ook dat de wetgever dit probleem niet zomaar op het bordje van de gemeente kan leggen.
