Echter: soms zit de kracht niet in het benoemen van punten, maar in de herhaling.

De situatie die zich nu lijkt af te tekenen kent een aantal zorgpunten:

De menselijke kant:

Onze inwoners worden met grote regelmaat en soms dagelijks geconfronteerd met de gevolgen van de aardbevingen. Voor de een is het een schuurtje in een muur, voor de ander een dagelijks terugkerende strijd tegen onze eigen overheid en de door de overheid ingestelde bemiddeling organen. Eerst was er de strijd tegen de reus de NAM, nu lijkt het alsof onze overheid recht tegenover onze inwoners komt te staan.

Zekerheden die toegezegd waren, afgesproken termijnen van afhandeling, alles wordt keer op keer op de lange baan geschoven. Vele inwoners raken door deze strategische keuzes van onze eigen overheid iedere week weer hun perspectief op een oplossing kwijt. Toenemende stress en burn-outs, slapeloosheid, toenemende zorgen maar ook verminderde schoolprestaties zijn de dagelijkse praktijk in onze gemeente. Stress binnen gezinnen is een gevaar die de harmonie binnen gezinnen verstoord, waardoor relaties onderdruk kunnen komen te staan.

Een grotere behoefte aan GGZ en jeugdzorg is daardoor ook niet ondenkbaar.

College: Zijn hier cijfers over beschikbaar?

Hoe lang nemen we nog genoegen met dit uitstel gerichte beleid vanuit den Haag? Wanneer komen er oplossingen? Waarom wacht het een op het ander? Iedere keer weer wachten op uitslagen van onderzoeken. We schieten er niet veel mee op, op deze manier. Nog steeds bezig met herstel en niet met versterking.

We schrijven begripvolle brieven om de boel aan de gang te houden en vooruit te brengen, maar waar trekken wij de grens? Bij de eerste dode? Bij de eerste beving boven de 4, boven de 5?

Waar ligt de grens? In den Haag lijken ze niet veel last te hebben van onze last. Behalve dat sommigen mopperen over inkomstenderving in den Haag. En Groningers zijn maar lastig in hun ogen.

Meer dan 65% van de inwoners van ons voormalig gemeente-deel Slochteren heeft schade aan zijn huis. De plek waar veiligheid en geborgenheid centraal zou moeten staan. Maar in dit deel van onze gemeente zijn dagelijks vele honderden mensen bezig met de nadelige gevolgen van de gaswinning.

Ontzorgen en ruimhartige vergoedingen zouden centraal staan. Wij hebben in het gehele gebied nog geen voorbeeld gevonden, die getuigde van een werkwijze waarbij deze beide woorden in de praktijk gebracht werden.

Wij pleiten vanuit de ChirtenUnie voor een mensgerichte en oplossingsgerichte manier van werken.

De organisatorische kant:

Volgens alle onderzoeken moest ieder huis herbouwd worden om aan de huidig geldende veiligheidsmaatstaven te voldoen. Een toekomstbestendige versterking van onze huizen, waar mogelijk gekoppeld aan gasvrij en verduurzaming van het woningbestand. Nul op de meter voor iedere woning die aangepakt wordt.

Waar blijven de financiële voorzieningen om dit te realiseren?

Ieder huis wat aangepakt / versterkt wordt zou je direct energiezuinig en -neutraal moeten uitvoeren. Dat vraagt geld en lef, maar zaken worden wel uitgesproken, maar niet concreet geregeld.

Ook maken we ons zorgen over de regionale arbeidsmarkt. Waarschijnlijk kan nog niet eens 20% van de versterking en de herbouw gerealiseerd worden, als ze eindelijk eens aan de gang kunnen gaan. De pilots lopen nu en telkens zien we weer vertragende uitdagingen komen, waarvan de oplossingen nog niet meegenomen worden in volgende projecten.

Iedere keer zien we de sturende arm van de NAM en de beschikbare gelden als struikelblok. Zie de voorbeelden in Loppersum en Appingedam.

De NAM en de bouwers kijken alleen naar geld en deadlines. Het uithoudingsvermogen van de inwoners is helaas niet meetbaar, maar voor sommige mensen en gezinnen is de meest haalbare grens al lang overschreden.

Wanner gaan we weer iets van de menselijke maat zien? De mens centraal in dit dossier? Het lijkt vaak alleen om harde statistieken en geld te gaan. De mens om de economie te dienen, in plaats van de economie om de mens te dienen. Laten we die zaken eens omdraaien van nu af aan.

Wij willen hierbij het college oproepen om deze aspecten onder de landelijke aandacht te brengen en te houden in alle gesprekken over dit onderwerp, met alle partijen.

De kant van onze gemeenteorganisatie:

Ook hier vraagt dit dossier veel extra mankracht en tijd. Zorg er voor dat hiervoor een afdoende budget binnenkomt ter compensatie van ambtelijke tijd en ten aanzien van noodzakelijke investeringen. De financiële omvang hiervan zal menigeen doen verbazen en het bedrag zal al snel enkele miljoenen per jaar zijn, mogelijk voor de komende twintig jaar.

Wij zouden willen zeggen:

De casus is dringen en brengt dagelijks schade toe aan onze inwoners.

College, laat ze in den Haag niet eerder los, als dat ze SMART toezeggen in welke richting ze gaan beweging. En uiteraard alleen in de voor onze inwoners juiste richting.